• Functies

Keiko Agena reflecteert op de impact die haar 'Gilmore Girls'-personage heeft gehad op de popcultuur (exclusief)

John Lamparski / Getty Images

Keiko Agena is in een reflectieve stemming. De actrice, die velen zullen kennen als de beste vriend van Rory Gilmore, Lane Kim, Gilmore Girls , bekende dat het een surrealistische tijd is om de prestaties van Aziatische Amerikanen en Pacifische eilandbewoners deze maand te vieren tegen een achtergrond van onzekerheid, tragedie en veranderende percepties van de Aziatische gemeenschap als gevolg van de coronaviruspandemie.

'Dit jaar was zo'n achtbaan', vertelde Agena onlangs telefonisch aan ET. 'Met de afsluiting en met de retoriek die naar buiten was gekomen over COVID-19, was een deel ervan verontrustend voor de Aziatische gemeenschap. Het is zo'n omwenteling geweest. Het is een vreemde mei om dit jaar in 2020 thuis te vieren, waarvan ik dacht dat het het beste jaar ooit zou worden.'

In het laatste spotlight-interview voor Asian Pacific American Heritage Month, de Verloren zoon ster opende met ET over hoe coronavirus de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap beïnvloedt, een terugblik op haar carrièrebepalende Gilmore Girls personage, Lane Kim, en waarom ze geen checklist heeft als het gaat om personages die op haar pad komen.

ET: Wat vind je van waar de dingen op dit moment zijn voor de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap?

Keiko Agena: Dit jaar was zo'n achtbaan. De afgelopen jaren heb ik het gevoel dat er zoveel te vieren is in de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap. Het voelde alsof er manieren waren waarop we werden gezien die we nog niet eerder in de media hadden gezien, en het voelde alsof we op een legitieme manier deel uitmaakten van de mainstream. Het is raar om het zo te zeggen, maar voor het grootste deel, vooral in de entertainmentwereld, voelde ik me een beetje buitenspel gezet in onze gemeenschap. En dan met de afsluiting en met de retoriek die naar buiten was gekomen over COVID-19, was een deel ervan verontrustend voor de Aziatische gemeenschap. Het is zo'n omwenteling geweest. Het is een vreemde mei om dit jaar in 2020 thuis te vieren, waarvan ik dacht dat het het beste jaar ooit zou worden. Het begon zo geweldig, en toen zakte het een beetje.

Lane Kim, je karakter op Gilmore Girls , blijft een van de weinige personages die ik me levendig herinner als een Aziatisch-Amerikaans meisje dat opgroeide en tv keek. Is dat een rode draad geweest in je gesprekken en ontmoetingen met fans?

Ja, dat heb ik zeker gehoord. Vooral in die tijd was het karakter van Lane niet iets dat je heel vaak zag. Vooral dat (de show) zo lang duurde -- het duurde zeven jaar -- en je kon de leeftijdsontwikkeling van haar karakter zien. Maar het interessante eraan is dat het op dat moment voor mij persoonlijk niet zo voelde. ik denk omdat Gilmore Girls sloeg pas veel later echt toe. Ik denk dat het voor mij was toen het naar Netflix ging. Meer mensen zagen het en het werd iets waar mensen over spraken. Daar voelde ik dat ik me er meer van bewust was dat het iets wijdverbreider was dan een nichegemeenschap. Wat betreft de reden waarom er een beetje een kloof is geweest in de vertegenwoordiging van Aziatisch-Amerikaanse, hoop ik dat met enkele van de nieuwere stukken die uit zijn, vooral met deze maand, het echt allemaal aan het veranderen is. Nooit heb ik ooit , wat geweldig was. En er is nog een film die ik eerder wilde zien, De helft ervan , met (regisseur) Alice Wu. Vooral de laatste jaren zijn er jongere Aziatische karakters en ze zijn mainstream. Jonge Aziatische jongens en meisjes kijken toe, maar ook meisjes en jongens van elke etniciteit kijken ook, wat wild voor mij is.

Lane is zo'n iconisch beste vriend-personage, maar nu bevinden we ons in een tijd waarin Aziatische acteurs die hoofdrollen krijgen en niet worden gedegradeerd naar de symbolische nevenpersonages, op een manier die het verhaal van het verhaal van iemand anders dient. Is dat inspirerend om te zien?

Oh ja, absoluut. Ik ben elke keer opgewonden als ik Aziatische Amerikanen hun verhalen zie vertellen en de hoofdpersonages zie spelen, en het is een emotioneel iets. Ik kan het niet helpen. Ik vind het geweldig en ik duim voor hen, voor hun successen. Het gekke is dat, ik heb het gevoel dat, als ze de kans krijgen, mensen aangetrokken worden tot die verhalen omdat het universele verhalen zijn. En de cijfers laten dat een beetje zien. Mindy Kaling's show ( Nooit heb ik ooit ) was de nummer 1 show op Netflix wereldwijd -- en het zou ondersteund moeten worden. Ik bedoel, niet alleen vanwege de culturele betekenis, maar ook vanuit een geldperspectief.

Is er een deel van jou dat wenste dat je opkwam in een tijd waarin je de kans had gehad om een ​​rol als Rory Gilmore te spelen, in plaats van de beste vriend? Is dat iets waar je aan denkt?

Oh nee. Mezelf? Nee. Ik ben zo blij dat ik -- dit gaat cheesy klinken -- maar ik ben zo blij dat ik het leven heb gekregen en ga leiden dat ik leef. Ik weet niet hoe het zou zijn om nu in de twintig te zijn. Ik weet zeker dat dat fantastisch is en ook zijn eigen uitdagingen heeft voor de mensen die nu komen. Ik heb het gevoel dat er altijd een moeilijkheid zal zijn die alleen een andere naam heeft, en daar zal altijd iets geweldigs aan zijn, alleen de tijd die je hebt en wanneer je ook deel uitmaakt van dit proces. En er is iets heel speciaals dat ik meeneem van het opgroeien in die periode.

De cast van 'Gilmore Girls', waaronder Keiko Agena (tweede van rechts), bij de Television Critics Association Awards in 2001.

Toen je begon op Gilmore Girls , je was achter in de twintig en speelde een tiener op de middelbare school. Hoe heeft dat leeftijdsverschil, terugkijkend, bijgedragen aan uw prestaties?

Mijn grootste uitdaging met betrekking tot leeftijd, en ik heb hier al eerder over gesproken, is dat ik het probeerde te verbergen, wat mijn relaties moeilijk maakte. Ik vind het niet raar om jonger te spelen. Als ik naar die foto's terugkijk, bedoel ik, dit is helemaal niet vleiend... Ik zag eruit als een klein kind en ik zal me eraan houden. Ik ben sowieso een beetje een laatbloeier, dus het is waarschijnlijk geen slechte zaak dat mijn karakterleeftijd een beetje achterblijft bij mijn werkelijke leeftijd. Het geeft me de kans om een ​​beetje volwassen te worden.

Elementen van de relatie tussen Lane en haar moeder waren ook iets dat resoneerde met kijkers.

Wat er zo leuk aan was, is dat ik Emily (Kuroda, die mevrouw Kim speelde) vertrouwde, en zij mij. Niet dat we er lange discussies over hebben gehad, maar ik denk dat we allebei intrinsiek wisten dat deze personages veel om elkaar gaven. Ik denk dat, omdat we daar vanaf het begin allebei op zijn gegrondvest, dat ongeacht welke argumenten we hebben, wat voor krankzinnige situaties ze ook speelde of hoe ver ik zou gaan om ook tegen haar te liegen, en alle shenanigans -- dat dat allemaal op een kleine manier geloofwaardig was. Omdat we nooit het idee hebben verkocht dat de oorzaak ervan was dat ze schaamteloos om Lane gaf, ook al hielp de manier waarop ze het aanpakte soms helemaal niet. Ik denk dat dat het voor al die tijd duurzaam maakte. Ik denk dat als we ooit het feit zouden verkopen dat liefde aan de basis ervan lag, mensen dat karakter zouden hebben afgewezen, of mij zouden hebben afgewezen als ze dachten dat ik luchthartig of onbeleefd of minachtend was.

Denk je na over waar Lane vandaag is?

Toen we haar opnieuw bezochten in de (Netflix) revival (in 2016), zal ik eerlijk zijn, ik hoopte een beetje dat dit een pitstop in haar leven zou zijn, want ze is behoorlijk gesetteld in Stars Hollow. Ze is een moeder, wat geweldig is, maar we weten dat ze bij Kim's Antiques werkt. Ik heb nog steeds de hoop dat ze haar eigen passies mocht uiten, los van verplichtingen, omdat ik denk dat Lane zoveel verplichting heeft jegens haar moeder. Toen, omdat ze zo snel zwanger raakte, voor haar kinderen en voor haar man. Ik weet niet precies waar ze zou zijn, maar ik zou het geweldig vinden als er meer van een percentage van haar leven was dat voelde alsof het van haarzelf was en puur omdat ze vrij was om te doen wat ze wilde doen.

Je werkt sindsdien gestaag, met stints aan 13 redenen waarom , De eerste , Vuile John , Je kunt beter Saul bellen en nu Verloren zoon , waar je Dr. Edrisa Tanaka speelt. Waar ben je actief naar op zoek als je akkoord gaat om je aan te melden voor een rol? Wat probeer je te vermijden?

Ik heb niet per se een checklist. Het is duidelijk dat als je materiaal krijgt, sommige dingen dun aanvoelen, waar ze gewoon niet zo opwindend zijn. Er zijn dingen die het gevoel hebben dat het er grip op heeft. In de pilot van Verloren zoon , er is maar één scène waarin mijn personage zich bevindt. Zelfs als het een kleiner personage was, kon ik zien dat er iets was waar ik me aan kon vastklampen, dat ik er iets van kon maken. Ik hield van het idee dat het iemand was die zo goed was op één gebied van hun leven, wat betreft geneeskunde en wetenschap, en zo gebrekkig was in de andere gebieden van hun leven, in het sociale of romantische aspect. Dat is iets dat aanvoelt alsof het speelbaar is en iets waar ik in kan graven en op lange termijn kan gaan.

Waar kijk je naar uit in seizoen 2 van? Verloren zoon ?

Er was een scène -- en dit zou een lange tijd niet gebeuren -- maar in een van de afleveringen die geknipt werden, waren er twee afleveringen die geknipt werden, er was een klein zaadje van iets dat interessant zou zijn voor mij ( ontdekken). Ze gaan die verhaallijnen terugbrengen naar seizoen 2. Maar afgezien van dat specifieke kleine goudklompje, denk ik dat we zo'n boog met mijn personage hebben gezien, voor zover ze zich voelt over Bright en hoe dichtbij ze zijn, ik zou graag willen zien hoe ze kunnen dat in seizoen 2 voortzetten en daar verschillende lagen en niveaus van vinden.

Voordat ik je liet gaan, was er iets dat je wilde zeggen?

Servicecentrum van Little Tokyo , hebben ze veel gedaan in deze gemeenschap. Mijn man en ik hebben net een beetje vrijwilligerswerk met hen gedaan en wisten niet dat ze ook betrokken zijn bij huisvesting met lage inkomens in de wijk Little Tokyo in de binnenstad, en ik denk dat ze zo geweldig zijn. Er is ook Go Little Tokyo . Ze hebben een Instagram-pagina waarop alle bedrijven en restaurants in de omgeving van Little Tokyo te zien zijn, en ze zamelen geld in om mensen in nood te helpen maaltijden te krijgen en ook om bedrijven te ondersteunen om die maaltijden te verstrekken. Mijn favoriete goede doel is Dinsdagavond Project , voorheen Tuesday Night at The Cafe, en het is de langstlopende Aziatisch-Amerikaanse open mic-showcase die dit jaar wordt gesloten (vanwege COVID-19), maar ze zijn meestal tijdens de zomers.

Mei is de Asian Pacific American Heritage Month in de VS, die de bijdragen en invloeden van de Aziatische gemeenschap viert. Om de huidige staat van representatie in entertainment vast te leggen, zal ET Online de hele maand Aziatische artiesten en projecten in de schijnwerpers zetten.

Meld u aan voor de dagelijkse nieuwsbrief van ET om op de hoogte te blijven van het laatste tv-nieuws.